“Net als tandenpoetsen,” zei iemand van de week.
Ja, behalve dan dat het gemiddelde zelfportret wel iets meer tijd in beslag neemt dan tandenpoetsen. En ook: terwijl je tekent, vergeet je de tijd. Het is me al meer dan eens gebeurd dat ik dacht ‘even in een kwartiertje tussendoor’ een portretje te kunnen tekenen, om dan een half uur later te constateren dat ik alweer veel langer bezig was dan gepland. (Vanochtend bijna de bus gemist zo.)
Scannen en uploaden zijn dan weer een heel ander verhaal, maar hier is-ie eindelijk.
Nu tandenpoetsen en naar bed ;-)
Kan me dat goed voorstellen, de tijd vergeten als je bezig bent, Tineke. Langzaam heb je wel een boekwerk bij elkaar met zelfprotretten, denk ik? Fijn dat je je eigen model altijd bij de hand hebt!
BeantwoordenVerwijderenJa, het hele idee was eigenlijk ontstaan doordat ik een bestemming zocht voor mijn nieuwe schetsboek (zie onder het tabblad 'over deze blog' en het blogbericht 'nieuw schetsboek' van 24 juli). Dus inderdaad, als het goed is heb ik over een paar maanden een heel boek vol zelfportretten. Ik merk ook dat het niet zozeer gaat om elke tekening op zich, maar om het dagelijks creatief bezig zijn, het experimenteren en het geheel van alle tekeniningen samen.
BeantwoordenVerwijderenHet fijne van een thema is dat ik nu voorlopig niet meer na hoef te denken over wat ik op mijn blog moet plaatsen. En ja, dat het zelfportretten zijn, is ook vooral uit praktische overwegingen: ik heb alleen een spiegel nodig ;-)